We zijn nu een week onderweg in een – voor velen van ons – geheel nieuwe werkelijkheid. Je bent al een week thuis en moet op zoek naar een nieuwe balans. Dat roept allerlei vragen en dilemma’s op, sommige vragen om directe actie en oplossingen, zoals “Hoe bewegen wij ons met ons hele gezin in en eventueel om het huis en zorgen we ervoor dat iedereen zo goed en zo kwaad als mogelijk zijn (school)werk kan doen?”. Na een week hebben wij hier als gezin c.q. kantoorgenoten een werkbare modus in gevonden. Gelukkig!
Nu was ik – sinds de start van mijn eigen bedrijf – al deels een thuiswerker geworden; dat geeft mij misschien een beetje een voorsprong in het ‘gemak’ waarmee ik me aanpas aan deze nieuwe werkelijkheid. Ik had dus al geleerd om thuis te werken. Ik zie nu echter ook, nog duidelijker dan voordat deze crisis zijn intrede deed, dat ik me gewoon goed voel bij thuiswerken.
Ik blijk goed overweg te kunnen met de vrijheid en flexibiliteit om mijn eigen dag in te kunnen delen. Sterker nog, ik word er gelukkig van. Het idee dat ik op een thuiswerkdag eerst kan hardlopen, een yogales kan volgen of de krant kan lezen, werkt voor mij heel motiverend. Tegelijkertijd ben ik ook iemand die zonder morren aan het eind van de dag nog een uurtje doorwerkt of op zondagmiddag alvast de werkweek opstart. Ik beschik dus ook over een flinke hoeveelheid zelfdiscipline en zelfstartend vermogen. Anders wordt het echt heel lastig en kost het veel energie.
Daarnaast – en dat wist ik eigenlijk ook al wel – ben ik ook goed in staat om alleen te werken, zonder dat de muren op me afkomen. Enerzijds vind ik sociaal contact prettig en hecht ik veel waarde aan samenwerking (daarom heb ik ook een ‘twee vrouws’ bedrijf; alleen is toch maar alleen en 1+1 is voor mij echt 3), anderzijds werkt die balans tussen alleen en samen heel goed voor mij. En waar wij tot voor kort regelmatig fysiek samen kwamen, zetten we nu video-bel programma’s in om elkaar af en toe toch te kunnen spreken én zien.
Tot slot, en dat is waarschijnlijk het allerbelangrijkste, ben ik erg gelukkig met mijn werk, omdat ik ook echt doe wat ik heel graag doe. Kortom, ik heb een intrinsieke motivatie om door te blijven werken (alleen en thuis), omdat ik energie krijg van mijn werk. Als psycholoog en (team)coach doe ik werk dat past bij mijn drijfveren en mijn talenten, zo blijkt.
En dat brengt mij bij de kern van mijn blog. Deze heftige situatie werpt ons ineens terug op onszelf en verschaft ons – ook al is de aanleiding verre van gewenst – de mogelijkheid en vermoedelijk velen van ons ook de tijd (na de eerste hectische regelweek, zullen we het een stuk minder druk krijgen) om eens te reflecteren. Hoe gemakkelijk gaat het thuiswerken jou af? Van welk taken krijg je energie van en wat kost je energie? Wat mis je, doordat je niet op kantoor bent? En wat blijk je juist te kunnen missen als kiespijn? Kortom, een mooie gelegenheid om eens te onderzoeken over welke talenten en kwaliteiten jij beschikt en welke drijfveren jou in beweging brengen en houden.
